Οι πεζοί εκτίθενται στον κίνδυνο οδικού ατυχήματος κυρίως κατά τη διάσχιση οδών σε αστική περιοχή. Ανέκαθεν στον τομέα της οδικής ασφάλειας η επικινδυνότητα των πεζών υπολογίζεται ως ο λόγος της εμπλοκής σε οδικό ατύχημα προς τη μονάδα χρόνου που διανύεται στο οδικό δίκτυο. Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι η ανάπτυξη μιας προσέγγισης της επικινδυνότητας του πεζού με βάση της έννοια της επικινδυνότητας που χρησιμοποιείται στην περιβαλλοντική επιδημιολογία, όπως για παράδειγμα για την έκθεση στον κίνδυνο από ατμοσφαιρική ρύπανση. Ένας τέτοιος δείκτης θα ήταν χρήσιμος για τη συγκριτική αξιολόγηση σεναρίων πολιτικής αστικών μεταφορών ως προς την ασφάλεια των πεζών. Το πρώτο βήμα αφορά στη δημιουργία ενός δείκτη έκθεσης στον κίνδυνο των πεζών, με βάση τη “συγκέντρωση” οχημάτων ανά λωρίδα και λαμβάνοντας υπόψη την ταχύτητα των οχημάτων και τον απαιτούμενο χρόνο διάσχισης των πεζών. Ο δείκτης αυτός εφαρμόζεται σε δύο συγκεκριμένα μικρο-περιβάλλοντα: σε κόμβους και σε θέσεις εκτός κόμβων. Στη συνέχεια αναπτύσσεται ένα πρότυπο συμπεριφοράς πεζών ως προς τη διάσχιση οδών κατά μήκος μιας διαδρομής, με βάση μια ιεραρχική επιλογή μεταξύ κόμβων και θέσεων εκτός κόμβων, λαμβάνοντας υπόψη την προέλευση και τον προορισμό του πεζού, τα κυκλοφοριακά χαρακτηριστικά της οδού και την υποδομή για τους πεζούς. Τέλος, αναπτύσσεται ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο για τον υπολογισμό της έκθεσης στον κίνδυνο των πεζών σε σχέση με τη συμπεριφορά τους ως προς τη διάσχιση οδών. Η εφαρμοσιμότητα της προσέγγισης αυτής παρουσιάζεται σε ένα τεχνητό οδικό δίκτυο, μαζί με ορισμένα πρώτα αποτελέσματα από την επικύρωση των προτύπων σε έρευνες πεδίου.
| ID | pj27 |
| DOI | |
| Tags | αστική κινητικότητα, διαχείριση κυκλοφορίας |
