Αξιότιμοι κ.κ.,
έχοντας παρακολουθήσει στενά τις εξελίξεις στον τομέα της ασφάλειας των αυτοκινητοδρόμων και ειδικότερα τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας (Directive 2008/96/EC & προσθήκες), θα ήθελα να επισημάνω τις παρακάτω τρεις δράσεις που απαιτούνται να λαμβάνουν χώρα και να ελέγχονται επισταμένα από το Κράτος όπως και προβλέπεται:

1. Έλεγχος τοποθετημένων Στηθαίων Ασφαλείας με Μη Καταστροφικές Δοκιμές (υπάρχοντες και νέοι εθνικοί/επαρχιακοί/περιφερειακοί δρόμοι).
2. Πιστοποίηση συνεργείων τοποθέτησης Στηθαίων Ασφαλείας.
3. Δημιουργία "Εθνικού Μητρώου Οδικών Δικτύων".

Τα ευρωπαϊκά πρότυπα προβλέπουν οι δρόμοι να είναι "συγχωρητικοί" των οδηγών έτσι ώστε τα οχήματα να επανέρχονται εντός του οδοστρώματος σε περίπτωση διαφυγής, χωρίς καν να ανατρέπονται.

Με εκτίμηση,

Παναγιώτης Καραλής

1. Αποτύπωση-καταχώρηση όλων των οδών σε "Εθνικό Μητρώο Οδικών Δικτύων".
2. Πιστοποίηση συνεργείων τοποθέτησης Στηθαίων Ασφαλείας.
3. Έλεγχος τοποθετημένων Στηθαίων Ασφαλείας με Μη Καταστροφικές Δοκιμές.

Χαίρετε και Χρόνια Πολλά,
Μία πραγματικά λειτουργική και ασφαλής λύση αντί των επικίνδυνων ισόπεδων διασταυρώσεων, τόσο στις επαρχιακές όσο και στις πιο κυρίες οδούς αλλά και στις εισόδους κατοικημένων περιοχών, είναι η κατασκευή κυκλικών εισόδων, δηλαδή "πλατείες" όπου υποχρεωτικά ανακόπτεται η ταχύτητα και η κυκλική πορεία οδηγεί στις εξόδους με την αντίστοιχη σήμανση.
Εννοείται ότι θα πρέπει να υπάρχει αντίστοιχα σοβαρή σήμανση πριν την είσοδο στον κυκλικό κόμβο, ώστε να ανακόπτεται εγκαίρως η ταχύτητα.
Επειδή επικρατεί σύγχυση στη χώρα μας ποιος έχει προτεραιότητα, ο κινούμενος προς τον κυκλικό κόμβο ή ο κινούμενος εντός αυτού, απαιτείται βεβαίως και η αντίστοιχη σήμανση.
Στο εξωτερικό, είναι κανόνας η συγκεκριμένη μορφή εισόδου σε διασταυρώσεις εθνικών και επαρχιακών οδών (όχι φυσικά αυτοκινητοδρόμων) και θεωρώ ότι έχει μόνο πλεονεκτήματα.
Ευχαριστώ

Καλησπέρα σας,

Πολλά χρήζουν/πρέπει να γραφθούν ειδικότερα περί της συνολικής/ολιστικής θεραπείας του Δημόσιου αυτού Αγαθού: της Ασφαλούς Μεταφοράς/Μετακίνησης *όλων* μας στον δημόσιο χώρο/Δρόμο (και πέριξ αυτών, στα πλαίσια όλων των ανθρωπίνων αλληλεπιδράσεων και κοινωνικών δραστηριοτήτων).

Ο Δρόμος δεν παραμένει ίδιος, αλλάζει με/λόγω εμάς, των αναγκών μας και φυσικά της ιδιοσυγκρασίας μας (συμπεριλαμβανομένου οδηγητικού "ταμπεραμέντου", επαυξημένων δικαιολογιών για.. κατάχρηση του αγαθού και απερίσκεπτη συμπεριφορά/επικίνδυνη οδήγηση). Τα παραπάνω αποτελούν εκρηκτικό στατιστικό κοκτέιλ το οποίο νομοτελειακά θα οδηγήσει και στο απευκταίο.

Για να αλλάξει κάτι (και σε αναμονή της αυτόνομης -ασφαλούς- οδήγησης) ανθρώπινα λοιπόν, θέλει ξεκάθαρη ματιά, προσέγγιση και βούληση/δέσμευση από την Υψηλή Διοίκηση, με συμπερίληψη και συνδιαμόρφωση από πληθώρα χρηστών/ενδιαφερομένων μερών (βιομηχανία οδικής ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένου κατασκευαστών οχημάτων -και υποδομών) αλλά και φορέων/εκπροσώπων κοινωνικών ομάδων.

Πρωτόλειες σκέψεις/προτάσεις μου, καθαρά ενδεικτικά (just to get the discussion going):
- Ι. awareness raising (περί ατυχημάτων, θανάτων) - paradigm-swift στην κουλτούρα (οδικής και όχι μόνο) Ασφάλειας μας.
- ΙΙ. εισαγωγή θετικών/σωστών εναλλακτικών & προτάσεων σε παγιωμένες ("παλαιές"/"αποδεκτές" de facto) πρακτικές (κλασσικά στοιχεία "τοπικισμού/εντοπιότητας" όπως στάθμευση ΙΧ πάνω στο πεζοδρόμιο, υποβαθμίζοντας πρακτικά συνολικά την ποιότητα ζωής των πολιτών -ακόμα και σημειακά-, εκθέτοντας τους σε κίνδυνο).
- ΙΙΙ. παροχή κινήτρων (σε φορείς και οργανισμούς, δημόσιου/ιδιωτικού ενδιαφέροντος) για συνεχή εκπαίδευση (δια βίου μάθηση) των εργαζομένων όσον αφορά τις ορθές οδηγητικές συμπεριφορές (αντίστοιχα, μπορεί -μελλοντικά- να προβλέπονται μειωμένα ασφάλιστρα του οχήματος ως added benefits/et.c.).

Εύχομαι πραγματικά καλή ευόδωση των προσπαθειών και είθε το 2022 να φέρει πραγματική Κουλτούρα Οδικής Ασφαλείας και υιοθέτηση Συμπεριφορών ορθής οδηγητικής συμπεριφοράς.

Χρόνια Πολλά σε όλους

Πρέπει να αναφερθεί ότι τόσο η επιστημονική κοινότητα όσο και οι αρμόδιες αρχές, επεξεργάζονται σχεδιασμούς για την βελτίωσης της οδικής ασφάλειας, σύμφωνα με την διαρκώς εξελισσόμενη γνώση. Ο εξοπλισμός της οδού σε κρίσιμες θέσεις οδικών ατυχημάτων, αποτελεί ένα κρίσιμο σημείο για την βελτίωσης της απόδοσης του οδικού συστήματος ως προς τον παράγοντα της οδικής ασφάλειας. Σημαντικό ποσοστό των ατυχημάτων, ιδιαίτερα σε αστικό περιβάλλον, καταγράφονται σε θέσεις διασταυρώσεων, στις οποίες παρά τις υπάρχουσες σημάνσεις ή ρυθμίσεις (πχ φωτεινή σηματοδότηση), εξακολουθούν να υπάρχουν αστοχίες. Η νέα γνώση αναφορικά με τον εξοπλισμό της οδού με κυκλικούς κόμβους, τεκμηριώνει την ανάγκη εισαγωγής τους στον σχεδιασμό νέων υποδομών, αλλά και στην βελτίωση υφισταμένων. Προτείνω να δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα σταδιακής αναμόρφωσης απλών κόμβων σε κυκλικούς με συγκεκριμένη συχνότητα και με ορίζοντα δεκαετίας (πχ βελτίωση του 30% των κυρίων διασταυρώσεων), κατά τα πρότυπα των προγραμμάτων εξοικονόμησης ενέργειας, με στόχο εξοικονόμηση "ζωών που κινούνται στον δημόσιο χώρο". Επισημαίνεται ότι η εφαρμογή ενός προγράμματος με αυτή την λογική είναι εφικτό τεχνικά και υποστηρίζεται οικονομικά ακόμη και από ίδιους πόρους τοπικών αρχών. Για παράδειγμα αναφέρεται ότι σε αστική περιοχή με πληθυσμιακή συγκέντρωση 60000 κατοίκων, αναγνωρίστηκαν 15 κύριες οδικές διασταυρώσεις. Η μετατροπή του 30% σε διασταυρώσεις με διαμόρφωση κυκλικού κόμβου (5 κόμβοι), σε βάθος 10 ετών, έχει κόστος της τάξεως των 2.000.000 ευρώ, το οποίο αποτελεί ποσοστό 2% του δεκαετούς προυπολογισμού ενός τέτοιου ΟΤΑ, ποσοστό που θεωρείται ότι είναι στα πλαίσια των δυνατοτήτων αυτού.

Θεωρώ ότι ο κρισιμότερος παράγοντας στην ανάπτυξη κριτηρίων κοινωνικής συμπεριφοράς, μέρος της οποίας είναι η συμπεριφορά στο μέρος της οδικής υποδομής, είναι η εκπαίδευση και η καλλιέργεια αισθήματος ευθύνης σε οποιαδήποτε θέση έχει ο χρήστης της οδικής υποδομής. Η αντίληψη, που είναι διάχυτη στην ελληνική κοινωνία, ότι θα πρέπει ο άλλος να τηρήσει τον νόμο και να συμμορφωθεί με τον κανονισμό ή ότι ο άλλος πρέπει να με 'προσέξει', απαιτείται να αλλάξει και για τον λόγο αυτό προτείνω κυρίως δράσεις εκπαίδευσης.

Από την παραπάνω παρατήρηση πιστεύω ότι το κρίσιμο σημείο της εκπαίδευσης δεν εστιάζεται στην κυκλοφοριακή αγωγή ( πχ επισκέψεις σε πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής ή ομιλίες τροχονόμων κλπ), αλλά κυρίως στο τμήμα της κοινωνικής συνείδησης για την οποία απαιτούνται άλλου είδους δράσεις. Η εκπαίδευση και η εκπόνηση εργασιών ομάδας, η επιβράβευση της δημιουργίας ομάδων, η καλλιέργεια συνεργασίας και συνεργατικότητας κλπ, ώστε οι εκπαιδευόμενοι να νοιώθουν χρήσιμοι σε μια τέτοια διαδικασία είναι μερικά απλά παραδείγματα κατά την άποψή μου που θα συνέβαλλαν στην βελτίωση της κοινωνικής συνείδησης και κατά συνέπεια και στο τμήμα της οδικής συμπεριφοράς.

Θεωρώ επίσης κομβικό σημείο την ανάδειξη της υπευθυνότητας του πολίτη, με την δυνατότητά του να επισημαίνει στην δημόσια διοίκηση λάθη και παραβάσεις, ελπίζοντας ότι η αναφορά του θα έχει αποτέλεσμα (θα πιάσει τόπο). Συνήθως οι οποιεσδήποτε παρεμβάσεις του Πολίτη προς την κατεύθυνση βελτίωσης της ποιότητας ζωής και των συνθηκών κυκλοφορίας (ασφάλειας, παραβάσεων κλπ), ακολουθούν την διαδρομή του 'καλάθου των αχρήστων'. Αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς της πολιτείας προς τον πολίτη είναι η δημιουργία της αίσθησης της αναποτελεσματικότητας και του χαμένου χρόνου με αποτέλεσμα την παθητικοποίηση του πολίτη. Ως παράδειγμα θα αναφέρω την περίπτωση της παραβίασης του κόκκινου σηματοδότη της, που έχουμε παρατηρήσει οι περισσότεροι και παρά την επικινδυνότητα της παράβασης, κανένας μας δεν σκέφτεται να αντιδράσει. Πιστεύω ότι η πολιτεία πρέπει να βρει τρόπο αντίδρασης και να συλλέξει αυτή την παρατήρηση και την 'αγανάκτηση' του πολίτη έναντι του παραβάτη. Συνήθως η απάντηση είναι ότι δεν μπορούμε να πιστοποιηθεί η παράβαση χωρίς την παρουσία μάρτυρα (όργανο του κράτους), ενώ η οποιαδήποτε κλήση του αρμόδιου οργάνου, δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα (ο παραβάτης θα έχει φύγει ή θα αρνηθεί την παράβαση κλπ κλπ). Πιστεύω ότι η Πολιτεία θα μπορούσε να έχει ένα μηχανισμό παραλαβής προτάσεων - καταγγελιών παραβάσεων κλπ και να παρεμβαίνει με την ευγενική σύσταση για συμμόρφωση (προς τον καταγγελόμενο). Θεωρώ ότι πολλές φορές τέτοιας μορφής αντιμετώπιση (ευγενική σύσταση μπορεί να έχει αποτέλεσμα), ενώ η επαναληπτικότητα σε τέτοιας μορφής αναφορές (πχ εάν κάποιος έχει περισσότερες από κάποιες αναφορές (3-5) για παραβίαση κόκκινου σηματοδότη ή για κάποια άλλη παράβαση, στοιχειοθετεί την συμπεριφορά του και χωρίς την πιστοποίηση του οργάνου ώστε να κριθεί δικαστικά η περαιτέρω εξέλιξη.

Με τα παραπάνω προτεινόμενα δεν πρέπει να υπάρξει υποβάθμιση της αναγκαιότητας γνώσης του ΚΟΚ, της γνώσης κυκλοφοριακών προτύπων και λοιπών 'τεχνικών ' χαρακτηριστικών και γνώσεων, αλλά θεωρώ ότι αυτά είναι μια παράλληλη βελτιωτική δράση, η οποία όμως έπεται ιεραρχικά των δράσεων ανάπτυξης κοινωνικής ευθύνης και καλής συμπεριφοράς

Όλοι έχουμε δει κατεστραμένες ή απούσες πινακίδες, νησίδες, πλαϊνές μπάρες λακκούβες και λοιπές ατέλειες του οδοστρώματος. Κανείς δε φαίνεται να ασχολείται με την άμεση αποκατάσταση/αντικατάσταση των παραπάνω, ιδίως στις επαρχιακές οδούς. Σα να μην υπάρχει κανείς να καταγράψει και διαβιβάσει προς επισκευή όλες τις ελλείψεις... Δε νομίζω ότι υπάρχει πραγματική διαχείριση και διοίκηση Οδικής Ασφάλειας, με τις ουσιαστικές έννοιες των όρων. Απλό παράδειγμα: παρακαλώ εδώ και χρόνια όλους τους δυνατούς υπεύθυνους σε μεγάλο Δήμο της Β. Αττικής να αφαιρέσουν το αριστερό σήμα στοπ (ελέγχου διασταύρωσης, όχι απαγορευτικού) σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης ώστε να μην εκληφθεί ως μονόδρομος από τον οδηγό που δεν γνωρίζει το δρόμο (που φυσικά δεν έχει διαγράμμιση διπλής κυκλοφορίας) και να μη γίνουν μετωπικές συγκρούσεις. Καμία λύση, τα σήματα στοπ παραμένουν δεξιά και αριστερά του δρόμου διπλής κατεύθυνσης και ερωτώ: κανείς μα κανείς από το δήμο, την περιφέρεια, την αστυνομία, την τροχαία, δεν περνά από το σημείο? Μόνο εγώ ως απλός πολίτης παρατηρώ, ασχολούμαι και προσπαθώ να βρεθεί λύση (με μηδέν αποτέλεσμα μετά από 10 χρόνια)? Πόσο επικίνδυνη αδιαφορία και εγκληματική άγνοια πια? Θεωρώ πως ο,τι και να ψηφιστεί δε θα βελτιώσει την κατάσταση αν οι Διαχειριστές Οδικής Ασφάλειας σε δήμους και περιφέρειες παραμείνουν οι ίδιοι.

Αν εξαιρέσουμε τους κυρίους οδικούς άξονες της Χώρας, η ποιότητα του οδοστρώματος, ο σχεδιασμός των δρόμων που ανάγεται σε πολλές δεκαετίες πριν, οι σπάνιες ασφαλτοστρώσεις/συντηρήσεις του οδικού δικτύου, η ανυπαρξία διαγράμμισης η απουσία τοποθέτησης προστατευτικών κιγκλιδωμάτων (μπάρες) και η ελλιπής έως ανύπαρκτη σήμανση, αποτελούν ένα θανατηφόρο κοκτέιλ στις καθημερινές μας μετακινήσεις, αν προσθέσουμε και την νοοτροπία/αμάθεια/συμπεριφορά του μέσου οδηγού και την απαρχαίωση του στόλου των επαγγελματικών και ΙΧ οχημάτων.
Προσωπικά έχω εισπράξει αδιαφορία από δύο Δήμους της Αττικής στους οποίους απευθύνθηκα πολλάκις και με πολλούς τρόπους επικοινωνίας και ενώ διαπίστωσα ένα αρχικό ενδιαφέρον της Περιφέρειας Αττικής, σταδιακά ατόνισε και αυτό με αποτέλεσμα να αποθαρρυνθώ για νεότερες προσπάθειες επικοινωνίας και συνεισφοράς στη βελτίωση των οδικών συνθηκών, παρότι είχα τη γνώση, την προθυμία και τη θέληση να ασχοληθώ .
Θεωρώ ότι αν κατασκευάζονται ή ανακατασκευάζονται (και παραλαμβάνονται με τη δέουσα αυστηρότητα) σύγχρονοι δρόμοι με ορθή σήμανση και διαγράμμιση και επιτέλους ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ η ύπαρξη ισόπεδων διασταυρώσεων (π,χ, Ε.Ο. Πατρών-Πυργου-Κυπαρισσίας), θα υπάρξουν επιτέλους μειωμένα τροχαία ατυχήματα.
Τέλος, νιώθω ότι ζω σε ένα Κράτος-εχθρό του Πολίτη σε όλους τους τομείς, ιδίως σε ότι αφορά τον τομέα της οδικής ασφάλειας και πολύ φοβάμαι ότι η κατάσταση δεν θα αλλάξει άμεσα.
Μακάρι να διαψευστώ, ευχαριστώ.

Σχετικά με τη γνωστή σε όλες & όλους μας Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ) και για όσους συμπολίτες μας την χρησιμοποιούν ασκόπως & καταχρηστικά τη στιγμή που έχει συμβεί ένα ατύχημα, πυρκαγιά, σεισμός ή πλημμύρες, από πλευράς μου θα πρότεινα να θεσπιστεί ένα εξαιρετικά μεγάλο πρόστιμο της τάξης των 3.000-5.000€, καθώς και αφαίρεση διπλώματος για μεγάλο χρονικό διάστημα της τάξης των 6 μηνών έως 1 έτος.
Ελλείψει οδηγικής παιδείας των Ελλήνων πολιτών αλλά και του ρητού πως «αν δεν τύχει κάτι στον ίδιο, δεν πρόκειται ποτέ να μάθει», τα παραπάνω είναι απολύτως θεμιτά και λογικά για τη μη παραβίαση της απολύτως αναγκαίας σε έκτακτες περιπτώσεις ΛΕΑ.

Όσον αφορά το νησί της Μυκόνου, καθώς είναι γνωστό ότι θρηνούμε θύματα κάθε χρόνο στην άσφαλτο, θα πρότεινα τις εξής παρεμβάσεις:
1. να αξιολογούνται τα οδικά έργα που έχουν γίνει, μετά την παράδοση του έργου ( έχουμε φτάσει στο σημείο να γίνονται ασφαλτοστρώσεις ή χρήση μπετόν κακής ποιότητας).
2. Να γίνει κανονικοποίηση του εύρους των δρόμων, διότι στις παρούσες οδικές συνθήκες του υπερτουρισμού, οι δρόμοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο σκοπό τους.
3. Σαν αποτέλεσμα τις υπερβολικής κίνησης στο νησί της Μυκόνου είναι και η ανυπαρξία μέριμνας για εντατική επισκευή των δρόμων, λόγω φθοράς, ολισθηρότητας. Οι δρόμοι ευθύνης της Περιφέρειας Ν. Αιγαίου αυτή στιγμή ευθύνονται για πλήθη τροχαίων δυστυχημάτων και ατυχημάτων.
4. Να εξεταστεί η δυνατότητα χρήσης τραμ πέριξ του νησιού, για να λυθεί το πρόβλημα έλλειψης ταξί κ κυκλοφορίας στο νησί.
Θεωρώ ότι έχουμε ευθύνη στην προστασία των επισκεπτών κ των χρηστών των δρόμων του νησιού.

Για την Ομάδα επεξεργασίας του νέου Εθνικού Στρατηγικού Σχεδίου για την Οδική Ασφάλεια στην Ελλάδα 2021-2030, η παρούσα ευρεία και οργανωμένη ανοικτή διαβούλευση αποτελεί θεμελιώδη πυλώνα τόσο για την επιτυχημένη κατάρτισή του Σχεδίου όσο και τη συστηματική παρακολούθηση και τον απολογισμό της εφαρμογής του.